Τρίτη βράδυ. Πήρα το κινητό μου για να κάνω ένα τηλεφώνημα. Πήγα στο γράμμα Κ ψάχνοντας και τυχαία έπεσα πάνω στο κινητό του φίλου, απο ότι φάνημε όλων των Ελλήνων και όχι μόνο, του Γιώργου του Κοίλιαρη.Ότι και να γράψω εγώ, είναι περιττό, αφού τόσα πολλά ειπώθηκαν για τον άνθρωπο με την παιδική καρδιά, που από συμπόνια είχε πάει στο Αφγανιστάν ,στο τελευταίο του ταξίδι για να δώσει ανθρωπιστική βοήθεια στους δυστυχείς που η νέα τάξη τόσο βάναυσα ποδοπάτησε.
Είναι εκείνος που με έκανε να φωνάζω στη εκπομπή μου "μπράβο ρε Γιώργο" όταν πήγε στους Ταλιμπάν και τους είπε τη μαγική λέξη. ΓΙΟΥΝΑΝ. Κι αυτοί του είπανε, κι εμείς Έλληνες είμαστε ,και τον αγκάλιασαν σαν ένα δικό τους άνθρωπο. Μεγάλη η αποκάλυψη του Γιώργου, και μιά ακόμη δικαίωση για μένα που ακούραστα συνεχίζω λέω οτι οι Καλλάς δεν είναι οι μόνοι Έλληνες στη Κεντρική Ασία.
Είμαι σίγουρος ότι ο ΓΙΩΡΓΟΣ μας εκεί που πήγε είναι χαρούμενος γιατί ο καλός Θεός των Ελλήνων τον αγαπούσε και τον αγαπάει, όπως κι ο Γιώργος μας αγάπησε τους δυστυχείς συνανθρώπους μας στις εσχατιές της Ασίας.
Καλό Παράδεισο αδερφέ.
Δ.Δ. Λιακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου